Το παραμύθι ενός ψυχωσικού
Θυμός, λύπη, στεναχώρια…
Τι είναι άραγε αυτά; Τα ψάχνω εδώ και μήνες. Αλήθεια υπάρχει απάντηση; Μερικές φορές νομίζω πως είναι μονάχα ένα ερώτημα.
Σκιές, φωνές, ψέματα…
Βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν ή πράγματα που δεν θα ήθελες να υπάρχουν; Ακούς φωνές ανύπαρκτες… Γιατί; Πόσο εύκολο να χαθείς;
Γράφω σε αυτό το λευκό δωμάτιο λίγο πριν φύγω… Είμαι καλά. Πολύ καλά. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν περίπου δέκα χρόνια πριν.
Βρίσκομαι στο χωριό. Είμαι με την μητέρα, τον αδερφό μου και τον αρχηγό. Πόσο πολύ αγαπάω αυτόν τον αδερφό μου. Αυτός άραγε με αγαπάει;
Τι είναι άραγε αυτά; Τα ψάχνω εδώ και μήνες. Αλήθεια υπάρχει απάντηση; Μερικές φορές νομίζω πως είναι μονάχα ένα ερώτημα.
Σκιές, φωνές, ψέματα…
Βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν ή πράγματα που δεν θα ήθελες να υπάρχουν; Ακούς φωνές ανύπαρκτες… Γιατί; Πόσο εύκολο να χαθείς;
Γράφω σε αυτό το λευκό δωμάτιο λίγο πριν φύγω… Είμαι καλά. Πολύ καλά. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν περίπου δέκα χρόνια πριν.
Βρίσκομαι στο χωριό. Είμαι με την μητέρα, τον αδερφό μου και τον αρχηγό. Πόσο πολύ αγαπάω αυτόν τον αδερφό μου. Αυτός άραγε με αγαπάει;
|
|
Όλα είναι ήσυχα. Ώσπου οι φωνές αρχίζουν να χτυπούν το κεφάλι μου. Ο Αρχηγός χτυπάει τη μητέρα. Δεν είναι η πρώτη του φορά. Το κάνει συνέχεια. Χωρίς λόγο. Δεν μπορώ τις φωνές αλλά αυτό που με τρελαίνει είναι το κλάμα. Ο αδερφός μου πάντοτε κλείνεται στο δωμάτιό του. Δυνατά η μουσική. Θέλει να καλύψει τις φωνές και τα δάκρυα. Βλακείες.
Είναι δειλός. Αλλά δε φταίει και αυτός. Η μουσική θα σταματήσει μόνο όταν ο αρχηγός πει την τελευταία του λέξη.
Έτσι πέρασαν άλλα πέντε χρόνια. Η οικογένειά μου κάτι το επικίνδυνο, κάτι το τρομερό. Ώσπου έγινε η έκρηξη.
Η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Αυτό είναι εύκολο να το πω. Ίσως είναι το μόνο εύκολο πράγμα που έχω βιώσει. Όλα τα άλλα δύσκολα. Τι να κάνω; Και γιατί πάντα κάτι πρέπει να κάνω; Το βαρέθηκα αυτό. Θα φύγω… Πολύ μακριά… Δεν ξέρω το πώς.
Είναι δειλός. Αλλά δε φταίει και αυτός. Η μουσική θα σταματήσει μόνο όταν ο αρχηγός πει την τελευταία του λέξη.
Έτσι πέρασαν άλλα πέντε χρόνια. Η οικογένειά μου κάτι το επικίνδυνο, κάτι το τρομερό. Ώσπου έγινε η έκρηξη.
Η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Αυτό είναι εύκολο να το πω. Ίσως είναι το μόνο εύκολο πράγμα που έχω βιώσει. Όλα τα άλλα δύσκολα. Τι να κάνω; Και γιατί πάντα κάτι πρέπει να κάνω; Το βαρέθηκα αυτό. Θα φύγω… Πολύ μακριά… Δεν ξέρω το πώς.
|
|
|
Ο αρχηγός τα κατέστρεψε όλα. Σκότωσε τη μητέρα μου και τον γιο του. Σκοτώθηκε και αυτός. Εγώ ξέφυγα. Τώρα αυτό είναι καλό; Τέλος πάντων, κάτι είναι και αυτό.
Όχι. Σπίτι δε γύρισα ποτέ. Φοβάμαι. Πάρα πολύ. Δε θέλω να θυμάμαι. Ούτε να σκέφτομαι. Μακάρι να μην υπήρχε.
Η επόμενη μέρα.
Έτρεχα όλο το βράδυ. Λες και αν φύγεις θα πας κάπου. Πουθενά δεν πας. Σταμάτησα, ξάπλωσα κάτω από ένα δέντρο. Αυτό ήταν.
Το πρωί ξύπνησα από τον ήχο μιας μουσικής. Τρόμαζα αρχικά. Θυμήθηκα τους γονείς μου. Ποιους γονείς; Τον αδερφό μου ήθελα να πω. Όλα ήταν υπέροχα Τριγύρω όλο δέντρα.
Καθώς παρατηρούσα το τοπίο, εμφανίστηκε μπροστά μου ένα αγόρι. Ήταν πανέμορφο. Ρώτησα το όνομά του. Δεν μου απάντησε. Πήρε όμως ένα κλαδί και έγραψε το όνομά του στο χώμα.
Ο μικρός Λοτ δεν μπορούσε να μιλήσει. Έτσι γεννήθηκε. Για να πω την αλήθεια, εμένα αυτό μου άρεσε. Είχα βαρεθεί τις φωνές του Αρχηγού. Ήθελα ησυχία. Ο Λοτ επικοινωνούσε μαζί μου με έναν διαφορετικό τρόπο. Εξαιρετικό θα έπρεπε να πω.
Άκουσε όλα όσα είχα να του πω. Ήταν πολλά και δυσάρεστα. Ήταν η πρώτη φορά που μιλούσα σε κάποιον. Ένιωσα καλύτερα. Με άκουγε προσεκτικά και με ενδιαφέρον. Ένιωθα ότι αξίζω. Δεν θα ξεχάσω όταν μου έγραψε ότι θέλει να γίνουμε φίλοι. Ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για μένα. Ο μικρός Λοτ ήθελε να με βοηθήσει. Το ξέρω αυτό.
Μερικές μέρες αργότερα.
Ο Λοτ είναι συνέχεια κοντά μου. Δε θέλω να τον χάσω. Φοβάμαι μη φύγει. Χθες μου είπε ότι τα βράδια θα βρίσκεται δίπλα μου για να με προσέχει.
Κάθε που μου χάιδευε τα μαλλιά ένιωθα το σώμα μου να χάνει βάρος και να παρασύρεται από τον άνεμο. Τα δάχτυλά του ήταν μαγικά. Με τον τρόπο του είχα ξεχάσει τα προβλήματά μου. Έχασα τους γονείς και τον αδερφό μου αλλά δεν αισθάνομαι μόνος. Είμαι καλά. Έχω έναν φίλο που δεν είχα ποτέ. Κινδύνευα να τρελαθώ. Πίστεψέ με…
Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που ανεβαίναμε στα δέντρα και κοιτάζαμε το άπειρο. Ο ουρανός, η θάλασσα, η γη ήταν όλα πολύ κοντά. Ήθελα να πετάξω. Ο Λοτ μου έκλεισε τα μάτια. Πέταξε. Αλήθεια σου λέω. Ήταν ότι καλύτερο. Έφυγα πολύ μακριά από το χωριό και τη δυστυχία του.
Καθώς φεύγω από αυτό το λευκό δωμάτιο νιώθω μεγάλη χαρά. Εδώ οι άνθρωποι με τα άσπρα ρούχα λένε ότι έχω ψύχωση… Εγώ λέω ότι έχω τον καλύτερο φίλο που υπάρχει…
Έρχομαι Λοτ…
Πνευματικά δικαιώματα: Apodoxi.gr
Όχι. Σπίτι δε γύρισα ποτέ. Φοβάμαι. Πάρα πολύ. Δε θέλω να θυμάμαι. Ούτε να σκέφτομαι. Μακάρι να μην υπήρχε.
Η επόμενη μέρα.
Έτρεχα όλο το βράδυ. Λες και αν φύγεις θα πας κάπου. Πουθενά δεν πας. Σταμάτησα, ξάπλωσα κάτω από ένα δέντρο. Αυτό ήταν.
Το πρωί ξύπνησα από τον ήχο μιας μουσικής. Τρόμαζα αρχικά. Θυμήθηκα τους γονείς μου. Ποιους γονείς; Τον αδερφό μου ήθελα να πω. Όλα ήταν υπέροχα Τριγύρω όλο δέντρα.
Καθώς παρατηρούσα το τοπίο, εμφανίστηκε μπροστά μου ένα αγόρι. Ήταν πανέμορφο. Ρώτησα το όνομά του. Δεν μου απάντησε. Πήρε όμως ένα κλαδί και έγραψε το όνομά του στο χώμα.
Ο μικρός Λοτ δεν μπορούσε να μιλήσει. Έτσι γεννήθηκε. Για να πω την αλήθεια, εμένα αυτό μου άρεσε. Είχα βαρεθεί τις φωνές του Αρχηγού. Ήθελα ησυχία. Ο Λοτ επικοινωνούσε μαζί μου με έναν διαφορετικό τρόπο. Εξαιρετικό θα έπρεπε να πω.
Άκουσε όλα όσα είχα να του πω. Ήταν πολλά και δυσάρεστα. Ήταν η πρώτη φορά που μιλούσα σε κάποιον. Ένιωσα καλύτερα. Με άκουγε προσεκτικά και με ενδιαφέρον. Ένιωθα ότι αξίζω. Δεν θα ξεχάσω όταν μου έγραψε ότι θέλει να γίνουμε φίλοι. Ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για μένα. Ο μικρός Λοτ ήθελε να με βοηθήσει. Το ξέρω αυτό.
Μερικές μέρες αργότερα.
Ο Λοτ είναι συνέχεια κοντά μου. Δε θέλω να τον χάσω. Φοβάμαι μη φύγει. Χθες μου είπε ότι τα βράδια θα βρίσκεται δίπλα μου για να με προσέχει.
Κάθε που μου χάιδευε τα μαλλιά ένιωθα το σώμα μου να χάνει βάρος και να παρασύρεται από τον άνεμο. Τα δάχτυλά του ήταν μαγικά. Με τον τρόπο του είχα ξεχάσει τα προβλήματά μου. Έχασα τους γονείς και τον αδερφό μου αλλά δεν αισθάνομαι μόνος. Είμαι καλά. Έχω έναν φίλο που δεν είχα ποτέ. Κινδύνευα να τρελαθώ. Πίστεψέ με…
Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που ανεβαίναμε στα δέντρα και κοιτάζαμε το άπειρο. Ο ουρανός, η θάλασσα, η γη ήταν όλα πολύ κοντά. Ήθελα να πετάξω. Ο Λοτ μου έκλεισε τα μάτια. Πέταξε. Αλήθεια σου λέω. Ήταν ότι καλύτερο. Έφυγα πολύ μακριά από το χωριό και τη δυστυχία του.
Καθώς φεύγω από αυτό το λευκό δωμάτιο νιώθω μεγάλη χαρά. Εδώ οι άνθρωποι με τα άσπρα ρούχα λένε ότι έχω ψύχωση… Εγώ λέω ότι έχω τον καλύτερο φίλο που υπάρχει…
Έρχομαι Λοτ…
Πνευματικά δικαιώματα: Apodoxi.gr
