Πανελλήνιες … ήρθε το ΤΕΛΟΣ ;;;
Σήμερα ξημερώνει μία διαφορετική ημέρα για πολλές ελληνικές οικογένειες !
Είναι η ημέρα που η Ελληνίδα μάνα θα βγει στο μπαλκόνι να «κοκορευτεί» (ίσως και με το δίκιο της) για το γεγονός ότι ο γιόκας της ή η κορούλα της πέρασε στο «Πανεπιστήμιο»! Γνώριμο το σκηνικό πιστεύω σε όλους. Φυσικά θα υπάρχουν και πολλές απογοητευμένες μανάδες, επειδή δε τους δίνεται αυτή η ευκαιρία … του να πανηγυρίσουν.
Φυσικά πίσω από όλα αυτά κρύβονται οι Πανελλήνιες εξετάσεις !
Δεν είναι λίγοι αυτοί λοιπόν που αρέσκονται στην ταύτιση αυτών των εξετάσεων με τη λογική, «ένα μικρό βήμα για το μαθητή… ένα μεγάλο βήμα για το υπόλοιπο της ζωής του». Είναι όμως έτσι; Αποτελούν οι Πανελλήνιες εν έτη 2013 το προπύργιο μια νέας, ίσως και καλύτερης ζωής;
Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψιν μας ορισμένα δεδομένα για αυτές τις εξετάσεις. Ξεκινώντας λοιπόν, να τονίσουμε ότι η πλειοψηφία των υποψηφίων αποτελούν νέους και νέες που μόλις πρόσφατα ενηλικιώθηκαν, ανήκουν επίσημα πλέον στους ενεργούς πολίτες και έχουν αποκτήσει σύμφωνα και με το ελληνικό σύνταγμα δικαίωμα ψήφου. Τα μέχρι πρότινος λοιπόν «παιδιά» ξαφνικά βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα νέο κόσμο μακρυά από τα ξέγνοιαστα και ανέμελα εφηβικά αλλά και παιδικά τους χρόνια. Αν το δούμε λιγάκι ψύχραιμα αυτό, αποτελεί ίσως την πιο απότομη αλλαγή στη ζωή και τον τρόπο σκέψης του ανθρώπινου είδους.
Αξίζει φυσικά να σημειωθεί πως τις Πανελλήνιες πλέον τις αντιμετωπίζουμε με πολύ διαφορετικό τρόπο από ότι πριν από μία δεκαετία, μιας και δεν την γλίτωσαν ούτε αυτές, από την λυσσασμένη οικονομική κρίση. Η ελληνική οικογένεια και ο Έλληνας νέος-υποψήφιος λοιπόν δεν επιλέγει με κλίμακα την αγορά εργασίας πλέον, αλλά σύμφωνα με τις οικονομικές δυνατότητες για σπουδές μακρυά ή όχι από το σπίτι του.
Παρόλα αυτά η επιτυχία στις μέρες μας ταυτίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Αυτό όμως απαιτεί αποστήθιση και τυποποιημένη γνώση. Έτσι χάνεται κάπου στην πορεία η γενικότερη αντίληψη περί φαντασίας – δημιουργικότητας – ταλέντου κτλ. που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τη διαδικασία επιλογής της επόμενης σελίδας για τον κάθε νέο.
Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους καθηγητές βλέπουν τους μαθητές σαν «τυφλά καζανάκια» (όπως αναφέρει ο κ. Δημήτρης Μπουραντάς στο μυθιστόρημα του, « Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη») που πρέπει να τα γεμίζουν καλουπωμένες γνώσεις.
Το σύστημα λοιπόν, εκπαίδευσης στη χώρα μας είναι βασισμένο στη λογική ότι η ανάπτυξη των ανθρώπων, ως πολιτών με χαρακτήρα, ικανότητες, μυαλό και ψυχή είναι ζήτημα γνώσης. Είναι όμως; Είναι η γνώση στις μέρες μας η «αρετή» που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο; Είναι σωστό να ρίχνουμε λοιπόν όλο αυτό τον ψυχολογικό και ψυχοφθόρο φόρτο σε ένα νέο παιδί, που καλείται για πρώτη φορά να αποφασίσει κάτι τόσο σημαντικό για τι ζωή του;
Το σίγουρο είναι ένα, οι Πανελλήνιες δόθηκαν, οι μαθητές έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο προσπάθησαν για όλο αυτό η επιτυχία είναι δεδομένη,ακόμη και αν μερικοί γονείς δε θέλουν να το δουν. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων η σημερινή νεολαία είναι περισσότερο ώριμη από ποτέ και δείχνει ικανή να τα καταφέρει και να ξεπεράσει κάθε πιθανό εμπόδιο που θα της εμφανιστεί.Το μόνο που έχουμε να κάνουμε λοιπόν είναι να πιστέψουμε σε αυτή! Ας μείνουμε στο πλευρό τους λοιπόν και ας τους στηρίξουμε γιατί η επόμενη μέρα… ήρθε.
Τριβυζαδάκης Θέμης
Είναι η ημέρα που η Ελληνίδα μάνα θα βγει στο μπαλκόνι να «κοκορευτεί» (ίσως και με το δίκιο της) για το γεγονός ότι ο γιόκας της ή η κορούλα της πέρασε στο «Πανεπιστήμιο»! Γνώριμο το σκηνικό πιστεύω σε όλους. Φυσικά θα υπάρχουν και πολλές απογοητευμένες μανάδες, επειδή δε τους δίνεται αυτή η ευκαιρία … του να πανηγυρίσουν.
Φυσικά πίσω από όλα αυτά κρύβονται οι Πανελλήνιες εξετάσεις !
Δεν είναι λίγοι αυτοί λοιπόν που αρέσκονται στην ταύτιση αυτών των εξετάσεων με τη λογική, «ένα μικρό βήμα για το μαθητή… ένα μεγάλο βήμα για το υπόλοιπο της ζωής του». Είναι όμως έτσι; Αποτελούν οι Πανελλήνιες εν έτη 2013 το προπύργιο μια νέας, ίσως και καλύτερης ζωής;
Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψιν μας ορισμένα δεδομένα για αυτές τις εξετάσεις. Ξεκινώντας λοιπόν, να τονίσουμε ότι η πλειοψηφία των υποψηφίων αποτελούν νέους και νέες που μόλις πρόσφατα ενηλικιώθηκαν, ανήκουν επίσημα πλέον στους ενεργούς πολίτες και έχουν αποκτήσει σύμφωνα και με το ελληνικό σύνταγμα δικαίωμα ψήφου. Τα μέχρι πρότινος λοιπόν «παιδιά» ξαφνικά βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα νέο κόσμο μακρυά από τα ξέγνοιαστα και ανέμελα εφηβικά αλλά και παιδικά τους χρόνια. Αν το δούμε λιγάκι ψύχραιμα αυτό, αποτελεί ίσως την πιο απότομη αλλαγή στη ζωή και τον τρόπο σκέψης του ανθρώπινου είδους.
Αξίζει φυσικά να σημειωθεί πως τις Πανελλήνιες πλέον τις αντιμετωπίζουμε με πολύ διαφορετικό τρόπο από ότι πριν από μία δεκαετία, μιας και δεν την γλίτωσαν ούτε αυτές, από την λυσσασμένη οικονομική κρίση. Η ελληνική οικογένεια και ο Έλληνας νέος-υποψήφιος λοιπόν δεν επιλέγει με κλίμακα την αγορά εργασίας πλέον, αλλά σύμφωνα με τις οικονομικές δυνατότητες για σπουδές μακρυά ή όχι από το σπίτι του.
Παρόλα αυτά η επιτυχία στις μέρες μας ταυτίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Αυτό όμως απαιτεί αποστήθιση και τυποποιημένη γνώση. Έτσι χάνεται κάπου στην πορεία η γενικότερη αντίληψη περί φαντασίας – δημιουργικότητας – ταλέντου κτλ. που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τη διαδικασία επιλογής της επόμενης σελίδας για τον κάθε νέο.
Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους καθηγητές βλέπουν τους μαθητές σαν «τυφλά καζανάκια» (όπως αναφέρει ο κ. Δημήτρης Μπουραντάς στο μυθιστόρημα του, « Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη») που πρέπει να τα γεμίζουν καλουπωμένες γνώσεις.
Το σύστημα λοιπόν, εκπαίδευσης στη χώρα μας είναι βασισμένο στη λογική ότι η ανάπτυξη των ανθρώπων, ως πολιτών με χαρακτήρα, ικανότητες, μυαλό και ψυχή είναι ζήτημα γνώσης. Είναι όμως; Είναι η γνώση στις μέρες μας η «αρετή» που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο; Είναι σωστό να ρίχνουμε λοιπόν όλο αυτό τον ψυχολογικό και ψυχοφθόρο φόρτο σε ένα νέο παιδί, που καλείται για πρώτη φορά να αποφασίσει κάτι τόσο σημαντικό για τι ζωή του;
Το σίγουρο είναι ένα, οι Πανελλήνιες δόθηκαν, οι μαθητές έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο προσπάθησαν για όλο αυτό η επιτυχία είναι δεδομένη,ακόμη και αν μερικοί γονείς δε θέλουν να το δουν. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων η σημερινή νεολαία είναι περισσότερο ώριμη από ποτέ και δείχνει ικανή να τα καταφέρει και να ξεπεράσει κάθε πιθανό εμπόδιο που θα της εμφανιστεί.Το μόνο που έχουμε να κάνουμε λοιπόν είναι να πιστέψουμε σε αυτή! Ας μείνουμε στο πλευρό τους λοιπόν και ας τους στηρίξουμε γιατί η επόμενη μέρα… ήρθε.
Τριβυζαδάκης Θέμης
