Ο Νέος (πρέπει να) είναι ωραίος… και ο παλιός (πρέπει να) είναι αλλιώς !
Ζούμε ήδη τα πρώτα 24ωρα του νέου μας έτους, ενός έτους που ακόμα δεν ήρθε, και έχει ακούσει από όλους μας την ίδια ευχή-προτροπή «ας είναι καλύτερο από το ’13». Έτσι οι απαιτήσεις μας έχουν φέρει ήδη σε μία άβολη κατάσταση τον καινούριο μας χρόνο που δεν πρόλαβε να απολαύσει το προνόμιο «της νιότης» .
Μπορεί λοιπόν να διανύουμε ήδη την 4η χρονιά, της 2ης δεκαετίας, της 3ης χιλιετίας μ.Χ. αλλά όσο ψύχραιμα και αν το δούμε, δεν έχουμε δημιουργήσει και τρομερές αλλαγές στη ζωή μας. Φυσικά δεν αναφέρομαι στις καθημερινές ευκολίες που παρέχει η εξέλιξη της τεχνολογίας, αλλά στις καθημερινές ευκολίες που έπρεπε να παρείχε η εξέλιξη τους είδους μας.
Ζούμε σε μία χώρα που βιώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πνευματική και συνάμα ηθική κρίση που ήρθε σαν αποτέλεσμα των χειρισμών των όσο πήραν στις «πλάτες» τους, τις μοίρες μας, ανά τα χρόνια. Μας έκαναν να πιστέψουμε στο “American dream” , λες και δεν είχαμε δικά μας όνειρα ή ακόμη χειρότερα λες και αυτό το όνειρο είχε τρομερή επιτυχία που άξιζε τον κόπο να το ζήσουμε και εμείς. Μας «έσπρωξαν» στο ρίσκο και στον «τζόγο» των δανείων και ξαφνικά, σαν άλλοι ακροβάτες βρεθήκαμε σε τεντωμένο σχοινί μη μπορώντας να κοιτάξουμε μπροστά στο τέρμα της διαδρομής. Οι επιλογές μας λοιπόν δύο, ή μαθαίνουμε να ακροβατούμε μέχρι να σπάσει το σχοινί ή γυρίζουμε πίσω.
Όπως καταλάβατε έχετε κάνει ένα από τα δύο και ας μη το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμη. Τα σκουπίδια και οι κάδοι έχουν μεταμορφωθεί σε πολυτελείς προορισμούς για τους άστεγους των μεγαλουπόλεων, ψάχνοντας για ψίχουλα. Ψίχουλα από τα αποφάγια όσων είναι τυχεροί και έχουν ακόμη την οικονομική δυνατότητα να πετούν σκουπίδια. Αυτήν την πλευρά του νομίσματος δύσκολα την αγνοεί κανείς ή την ξεχνά, αφού όσο και να θέλει , το χαλάκι γέμισε με όλα όσα τόσα χρόνια βάζαμε από κάτω και πλέον κουτουλάμε και όχι απλώς σκουντουφλάμε, πάνω του.
Πόσοι όμως ξέρετε ότι ζείτε στην άλλη πλευρά του νομίσματος, εκείνοι δηλαδή που ακροβατείτε για τον ίδιο λόγο που και οι άστεγοι πεινασμένοι γείτονες μας ψάχνουν για τροφή στα αποφάγια σας; Ο λόγος είναι ένας και λέγεται «επιβίωση». Είναι ο κοινός παρονομαστής ανάμεσα σε δύο κλάσμα που συνδέονται άθελά τους. Η ζωή μας έχει μετατραπεί σε ένα ατελείωτο μόχθο και αγώνα, όχι για καλύτερη ζωή, όχι για πιο ξεκούραστα γερατειά, αλλά για την ανάγκη μας για επιβίωση. Αυτή που κάποτε μας οδήγησε στις σπηλιές, λίγο αργότερο σε οργανωμένες κοινωνίες μέχρι και το σήμερα.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς 2014 χρόνια μ.Χ. και κάμποσες ακόμη χιλιάδες χρόνια απ’την ημέρα που επιλέξαμε να ζούμε οργανωμένα, να μην κυβερνά η «πείνα» αλλά η ΠΑΙΔΕΙΑ, να μην κυβερνά το «χρήμα» αλλά η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, να μην κυβερνά η «αλαζονεία» αλλά η ΑΓΑΠΗ.
Δε μας αξίζει να ζούμε μέσα στα αδιέξοδα που μόνοι μας δημιουργήσαμε, μας αξίζει να ονειρευόμαστε όλα αυτά που έχουμε στερηθεί και δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά, αλλά πόσο μάλλον να ονειρευόμαστε όλα αυτά που δεν γνωρίζουμε ότι πρέπει να έχουμε.
Την αυτοκριτική μας την κάναμε, την άρνηση τη ζήσαμε ας περάσουμε λοιπόν και στο επόμενο στάδιο της πνευματικής ωριμότητας και ας φροντίσουμε να προχωρήσουμε ως την άλλη άκρη του σχοινιού, αγνοώντας όλους αυτούς που θέλουν να το κόψουν αλλά και αυτούς που θέλουν να γυρίσουμε πίσω.
Είναι ωραίο να ζούμε με όνειρα αρκεί να είναι δικά μας. Είναι στο χέρι μας να φέρουμε στην ζωή μας την ευτυχία αρκεί το χέρι μας να κρατάει και άλλα χέρια, ανθρώπων που είναι δίπλα μας και ζουν ανάμεσα μας. Ας μην αγνοήσουμε για άλλη μια χρονιά την ανθρωπιά μας, ας είναι φέτος η χρονιά που η πρόνοια και η αγάπη θα ξεχειλίσουν. Ας θεμελιώσουμε τις αξίες που ορίζουν τη ζωή μας και μην τα περιμένουμε όλα απ’τους άλλους.
Ας είναι το ’14 λοιπόν η χρονιά με τα περισσότερα παιδικά χαμόγελα, με τους λιγότερους άστεγους και πεινασμένους συνανθρώπους μας, με τους λιγότερους νέους άνεργους και με τους περισσότερους σκεπτόμενους πολίτες.
Καλή χρονιά σε όλους !
Τριβυζαδάκης Θέμης
Μπορεί λοιπόν να διανύουμε ήδη την 4η χρονιά, της 2ης δεκαετίας, της 3ης χιλιετίας μ.Χ. αλλά όσο ψύχραιμα και αν το δούμε, δεν έχουμε δημιουργήσει και τρομερές αλλαγές στη ζωή μας. Φυσικά δεν αναφέρομαι στις καθημερινές ευκολίες που παρέχει η εξέλιξη της τεχνολογίας, αλλά στις καθημερινές ευκολίες που έπρεπε να παρείχε η εξέλιξη τους είδους μας.
Ζούμε σε μία χώρα που βιώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πνευματική και συνάμα ηθική κρίση που ήρθε σαν αποτέλεσμα των χειρισμών των όσο πήραν στις «πλάτες» τους, τις μοίρες μας, ανά τα χρόνια. Μας έκαναν να πιστέψουμε στο “American dream” , λες και δεν είχαμε δικά μας όνειρα ή ακόμη χειρότερα λες και αυτό το όνειρο είχε τρομερή επιτυχία που άξιζε τον κόπο να το ζήσουμε και εμείς. Μας «έσπρωξαν» στο ρίσκο και στον «τζόγο» των δανείων και ξαφνικά, σαν άλλοι ακροβάτες βρεθήκαμε σε τεντωμένο σχοινί μη μπορώντας να κοιτάξουμε μπροστά στο τέρμα της διαδρομής. Οι επιλογές μας λοιπόν δύο, ή μαθαίνουμε να ακροβατούμε μέχρι να σπάσει το σχοινί ή γυρίζουμε πίσω.
Όπως καταλάβατε έχετε κάνει ένα από τα δύο και ας μη το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμη. Τα σκουπίδια και οι κάδοι έχουν μεταμορφωθεί σε πολυτελείς προορισμούς για τους άστεγους των μεγαλουπόλεων, ψάχνοντας για ψίχουλα. Ψίχουλα από τα αποφάγια όσων είναι τυχεροί και έχουν ακόμη την οικονομική δυνατότητα να πετούν σκουπίδια. Αυτήν την πλευρά του νομίσματος δύσκολα την αγνοεί κανείς ή την ξεχνά, αφού όσο και να θέλει , το χαλάκι γέμισε με όλα όσα τόσα χρόνια βάζαμε από κάτω και πλέον κουτουλάμε και όχι απλώς σκουντουφλάμε, πάνω του.
Πόσοι όμως ξέρετε ότι ζείτε στην άλλη πλευρά του νομίσματος, εκείνοι δηλαδή που ακροβατείτε για τον ίδιο λόγο που και οι άστεγοι πεινασμένοι γείτονες μας ψάχνουν για τροφή στα αποφάγια σας; Ο λόγος είναι ένας και λέγεται «επιβίωση». Είναι ο κοινός παρονομαστής ανάμεσα σε δύο κλάσμα που συνδέονται άθελά τους. Η ζωή μας έχει μετατραπεί σε ένα ατελείωτο μόχθο και αγώνα, όχι για καλύτερη ζωή, όχι για πιο ξεκούραστα γερατειά, αλλά για την ανάγκη μας για επιβίωση. Αυτή που κάποτε μας οδήγησε στις σπηλιές, λίγο αργότερο σε οργανωμένες κοινωνίες μέχρι και το σήμερα.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς 2014 χρόνια μ.Χ. και κάμποσες ακόμη χιλιάδες χρόνια απ’την ημέρα που επιλέξαμε να ζούμε οργανωμένα, να μην κυβερνά η «πείνα» αλλά η ΠΑΙΔΕΙΑ, να μην κυβερνά το «χρήμα» αλλά η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, να μην κυβερνά η «αλαζονεία» αλλά η ΑΓΑΠΗ.
Δε μας αξίζει να ζούμε μέσα στα αδιέξοδα που μόνοι μας δημιουργήσαμε, μας αξίζει να ονειρευόμαστε όλα αυτά που έχουμε στερηθεί και δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά, αλλά πόσο μάλλον να ονειρευόμαστε όλα αυτά που δεν γνωρίζουμε ότι πρέπει να έχουμε.
Την αυτοκριτική μας την κάναμε, την άρνηση τη ζήσαμε ας περάσουμε λοιπόν και στο επόμενο στάδιο της πνευματικής ωριμότητας και ας φροντίσουμε να προχωρήσουμε ως την άλλη άκρη του σχοινιού, αγνοώντας όλους αυτούς που θέλουν να το κόψουν αλλά και αυτούς που θέλουν να γυρίσουμε πίσω.
Είναι ωραίο να ζούμε με όνειρα αρκεί να είναι δικά μας. Είναι στο χέρι μας να φέρουμε στην ζωή μας την ευτυχία αρκεί το χέρι μας να κρατάει και άλλα χέρια, ανθρώπων που είναι δίπλα μας και ζουν ανάμεσα μας. Ας μην αγνοήσουμε για άλλη μια χρονιά την ανθρωπιά μας, ας είναι φέτος η χρονιά που η πρόνοια και η αγάπη θα ξεχειλίσουν. Ας θεμελιώσουμε τις αξίες που ορίζουν τη ζωή μας και μην τα περιμένουμε όλα απ’τους άλλους.
Ας είναι το ’14 λοιπόν η χρονιά με τα περισσότερα παιδικά χαμόγελα, με τους λιγότερους άστεγους και πεινασμένους συνανθρώπους μας, με τους λιγότερους νέους άνεργους και με τους περισσότερους σκεπτόμενους πολίτες.
Καλή χρονιά σε όλους !
Τριβυζαδάκης Θέμης