Μαμά μη φεύγεις !
Πολλά παιδιά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους παρουσιάζουν κάποια ανησυχία όταν πρόκειται να αποχωριστούν αγαπημένα πρόσωπα, κυρίως αυτά που τα φροντίζουν. Όταν, όμως, αυτός ο φόβος παραμένει, ενώ το παιδί μεγαλώνει, στην ίδια ή μεγαλύτερη ένταση και εμποδίζει την κοινωνική ή σχολική του λειτουργικότητα, τότε οι γονείς θα πρέπει να αναζητήσουν την συμβουλή κάποιου ειδικού.
Το «άγχος του αποχωρισμού», λοιπόν, χαρακτηρίζεται από τη μη πραγματική και επίμονη ανησυχία του παιδιού ότι κάτι κακό θα συμβεί στους γονείς του ή σ’ ένα άλλο σημαντικό πρόσωπο της ζωής του ή στο ίδιο το παιδί, αν απομακρυνθεί από τους γονείς. Όλα τα παιδιά βιώνουν τέτοιου είδους άγχος έως κάποιο βαθμό, λόγω της σχέσης προσκόλλησης που έχει ήδη διαμορφωθεί γύρω στους 6 μήνες μεταξύ του βρέφους και της μητέρας. Όμως, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτή η ανησυχία παρουσιάζει σταδιακή ύφεση στα 2-3 χρόνια του παιδιού. Ειδικότερα, το άγχος αποχωρισμού θεωρείται ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο για τις ηλικίες από 6-7 μηνών έως 6 ετών.
Οι συνηθέστερες αντιδράσεις των παιδιών που βιώνουν άγχος αποχωρισμού, σχετίζονται με την προσπάθεια τους να αποφύγουν κάποιες καταστάσεις που αφορούν την απομάκρυνσή τους από το σπίτι ή από αγαπημένα πρόσωπα. Φοβούμενα ότι κάτι κακό θα συμβεί, ζητούν από τους γονείς τους να είναι κοντά στο τηλέφωνο όταν αυτά πάνε κάπου μόνα τους, παρουσιάζουν υπερβολική ανησυχία ότι ένα δυσάρεστο γεγονός, όπως π.χ απαγωγή, θα τα χωρίσει από την μητέρα ή κάποιο άλλο πρόσωπο με το οποίο είναι συναισθηματικά συνδεδεμένα και μερικά απ’ αυτά έχουν επαναλαμβανόμενους εφιάλτες που αφορούν στον αποχωρισμό. Τα μικρότερα παιδιά μπορεί να είναι συνέχεια πίσω από τη μαμά τους και να την ακολουθούν όπου πηγαίνει, ενώ τα μεγαλύτερα μπορεί να ζητούν οπωσδήποτε την παρέα της μητέρας τους για να πάνε κάπου.
Σε σοβαρότερες περιπτώσεις τα παιδιά αρνούνται να κοιμηθούν στο δωμάτιο τους ή σε κάποιο άλλο σπίτι και γίνονται κυριολεκτικά η σκιά των γονιών τους. Επίσης, είναι πιθανό το πρωί να βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να μην πάνε σχολείο λόγω του φόβου αποχωρισμού (σχολική φοβία) και η ψυχική ένταση να εκδηλώνεται με επαναλαμβανόμενους εφιάλτες, κεφαλαλγίες, πόνους στο στομάχι, ναυτία ή έμετο τη στιγμή του αποχωρισμού ή όταν πρόκειται να αποχωριστούν πρόσωπα με τα οποία έχουν αναπτύξει συναισθηματικό δέσιμο. Η συγκεκριμένη διαταραχή παρουσιάζεται με την ίδια συχνότητα και στα δυο φύλα και συχνά συνοδεύεται και από άλλες ειδικές φοβίες, όπως για το σκοτάδι, το ασανσέρ, κάποια ζώα κ.α.
Το «άγχος του αποχωρισμού», λοιπόν, χαρακτηρίζεται από τη μη πραγματική και επίμονη ανησυχία του παιδιού ότι κάτι κακό θα συμβεί στους γονείς του ή σ’ ένα άλλο σημαντικό πρόσωπο της ζωής του ή στο ίδιο το παιδί, αν απομακρυνθεί από τους γονείς. Όλα τα παιδιά βιώνουν τέτοιου είδους άγχος έως κάποιο βαθμό, λόγω της σχέσης προσκόλλησης που έχει ήδη διαμορφωθεί γύρω στους 6 μήνες μεταξύ του βρέφους και της μητέρας. Όμως, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτή η ανησυχία παρουσιάζει σταδιακή ύφεση στα 2-3 χρόνια του παιδιού. Ειδικότερα, το άγχος αποχωρισμού θεωρείται ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο για τις ηλικίες από 6-7 μηνών έως 6 ετών.
Οι συνηθέστερες αντιδράσεις των παιδιών που βιώνουν άγχος αποχωρισμού, σχετίζονται με την προσπάθεια τους να αποφύγουν κάποιες καταστάσεις που αφορούν την απομάκρυνσή τους από το σπίτι ή από αγαπημένα πρόσωπα. Φοβούμενα ότι κάτι κακό θα συμβεί, ζητούν από τους γονείς τους να είναι κοντά στο τηλέφωνο όταν αυτά πάνε κάπου μόνα τους, παρουσιάζουν υπερβολική ανησυχία ότι ένα δυσάρεστο γεγονός, όπως π.χ απαγωγή, θα τα χωρίσει από την μητέρα ή κάποιο άλλο πρόσωπο με το οποίο είναι συναισθηματικά συνδεδεμένα και μερικά απ’ αυτά έχουν επαναλαμβανόμενους εφιάλτες που αφορούν στον αποχωρισμό. Τα μικρότερα παιδιά μπορεί να είναι συνέχεια πίσω από τη μαμά τους και να την ακολουθούν όπου πηγαίνει, ενώ τα μεγαλύτερα μπορεί να ζητούν οπωσδήποτε την παρέα της μητέρας τους για να πάνε κάπου.
Σε σοβαρότερες περιπτώσεις τα παιδιά αρνούνται να κοιμηθούν στο δωμάτιο τους ή σε κάποιο άλλο σπίτι και γίνονται κυριολεκτικά η σκιά των γονιών τους. Επίσης, είναι πιθανό το πρωί να βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να μην πάνε σχολείο λόγω του φόβου αποχωρισμού (σχολική φοβία) και η ψυχική ένταση να εκδηλώνεται με επαναλαμβανόμενους εφιάλτες, κεφαλαλγίες, πόνους στο στομάχι, ναυτία ή έμετο τη στιγμή του αποχωρισμού ή όταν πρόκειται να αποχωριστούν πρόσωπα με τα οποία έχουν αναπτύξει συναισθηματικό δέσιμο. Η συγκεκριμένη διαταραχή παρουσιάζεται με την ίδια συχνότητα και στα δυο φύλα και συχνά συνοδεύεται και από άλλες ειδικές φοβίες, όπως για το σκοτάδι, το ασανσέρ, κάποια ζώα κ.α.
Μικρές συμβουλές
- Αποκτήστε μια ρουτίνα αποχαιρετισμού (φιλήστε το, αγκαλιάστε το και φύγετε ήρεμα).
- Πείτε του πότε θα ξαναγυρίσετε (π.χ μετά το μεσημεριανό) και τηρήστε το.
- Μη γυρίσετε πίσω αν το δείτε να κλαίει.
- Αυξήστε σταδιακά τον χρόνο που βρίσκεστε μακριά.
- Δείξτε του εμπιστοσύνη ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνο του.
- Ενθαρρύνετε το παιδί να παίρνει αποφάσεις.
- Μην μεταδίδετε την δική σας ανασφάλεια στο παιδί.
|
|
|
