ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ
Η απαιτητική και ανταγωνιστική εποχή, του σήμερα, οδηγεί τους νέους στη συνεχή και ασταμάτητη εκπαίδευση, με σκοπό την απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων εφοδίων, απαραίτητων για την περαιτέρω επαγγελματική τους σταδιοδρομία.
Ενώ παλαιότερα κάποιος μπορούσε να δουλέψει έχοντας μόνο το απολυτήριο (γυμνασίου, λυκείου ή και δημοτικού), στις μέρες μας ο πήχης έχει ανέβει κατά πολύ, αφού η κτήση ενός πτυχίου (τουλάχιστον) κρίνεται απαραίτητη.
Παρόλα αυτά, ο αναλφαβητισμός συνεχίζει να μαστίζει πολλές χώρες παγκοσμίως, μεταξύ αυτών και την Ελλάδα. Πολλοί Έλληνες (κυρίως Ελληνίδες) δεν έχουν διδαχθεί πρώτη ανάγνωση και γραφή, αλλά και όσοι απ’ αυτούς ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν, δεν έχουν καταφέρει να τελειώσουν το Δημοτικό σχολείο (λειτουργικά αναλφάβητοι).
Δυστυχώς, τα αναλφάβητα άτομα οδηγούνται με μεγάλη ευκολία στον κοινωνικό αποκλεισμό. Για πολλούς μάλιστα το να είναι κάποιος αναλφάβητος αποτελεί παράξενο και αδιανόητο γεγονός. Βέβαια, σημαντικό παράγοντα διαδραματίζει και η ηλικία του αναλφάβητου ατόμου.
Σήμερα, στην τεχνολογικά ανεπτυγμένη και εξελιγμένη εποχή του 21ου αιώνα, γίνεται λόγος για μια νέα μορφή αναλφαβητισμού, τον λεγόμενο ψηφιακό αναλφαβητισμό. Άτομα τα οποία δεν είναι γνώστες της χρήσης των Νέων Τεχνολογιών Πληροφορικής ή Τηλεπικοινωνιών, θεωρούνται τεχνολογικά αναλφάβητα. Αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται πάρα πολύ στην καθημερινότητά τους, αλλά κυρίως στην εύρεση εργασίας.
Η εξάλειψη του αναλφαβητισμού αποτελεί στόχο της UNESCO και πρέπει να ληφθεί υπόψη από όλους μας και κυρίως από εκείνους που σχεδιάζουν την εκπαιδευτική πολιτική της χώρας μας.
Στο επίκεντρο πρέπει να βρεθούν συγκεκριμένες ομάδες (μειονότητες, άτομα με αναπηρία, μετανάστες κ.α.) που παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού. Τέλος, πρέπει να ενταχθούν σε μονάδες δια βίου μάθησης οι μεγαλύτερες ηλικίες, με σκοπό να αποκτήσουν τεχνολογικές δεξιότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι σύγχρονες τηλεφωνικές συσκευές που μοιάζουν απρόσιτες για τους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους . . .
Ενώ παλαιότερα κάποιος μπορούσε να δουλέψει έχοντας μόνο το απολυτήριο (γυμνασίου, λυκείου ή και δημοτικού), στις μέρες μας ο πήχης έχει ανέβει κατά πολύ, αφού η κτήση ενός πτυχίου (τουλάχιστον) κρίνεται απαραίτητη.
Παρόλα αυτά, ο αναλφαβητισμός συνεχίζει να μαστίζει πολλές χώρες παγκοσμίως, μεταξύ αυτών και την Ελλάδα. Πολλοί Έλληνες (κυρίως Ελληνίδες) δεν έχουν διδαχθεί πρώτη ανάγνωση και γραφή, αλλά και όσοι απ’ αυτούς ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν, δεν έχουν καταφέρει να τελειώσουν το Δημοτικό σχολείο (λειτουργικά αναλφάβητοι).
Δυστυχώς, τα αναλφάβητα άτομα οδηγούνται με μεγάλη ευκολία στον κοινωνικό αποκλεισμό. Για πολλούς μάλιστα το να είναι κάποιος αναλφάβητος αποτελεί παράξενο και αδιανόητο γεγονός. Βέβαια, σημαντικό παράγοντα διαδραματίζει και η ηλικία του αναλφάβητου ατόμου.
Σήμερα, στην τεχνολογικά ανεπτυγμένη και εξελιγμένη εποχή του 21ου αιώνα, γίνεται λόγος για μια νέα μορφή αναλφαβητισμού, τον λεγόμενο ψηφιακό αναλφαβητισμό. Άτομα τα οποία δεν είναι γνώστες της χρήσης των Νέων Τεχνολογιών Πληροφορικής ή Τηλεπικοινωνιών, θεωρούνται τεχνολογικά αναλφάβητα. Αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται πάρα πολύ στην καθημερινότητά τους, αλλά κυρίως στην εύρεση εργασίας.
Η εξάλειψη του αναλφαβητισμού αποτελεί στόχο της UNESCO και πρέπει να ληφθεί υπόψη από όλους μας και κυρίως από εκείνους που σχεδιάζουν την εκπαιδευτική πολιτική της χώρας μας.
Στο επίκεντρο πρέπει να βρεθούν συγκεκριμένες ομάδες (μειονότητες, άτομα με αναπηρία, μετανάστες κ.α.) που παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού. Τέλος, πρέπει να ενταχθούν σε μονάδες δια βίου μάθησης οι μεγαλύτερες ηλικίες, με σκοπό να αποκτήσουν τεχνολογικές δεξιότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι σύγχρονες τηλεφωνικές συσκευές που μοιάζουν απρόσιτες για τους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους . . .
|
|
Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην (ηλεκτρονική) εκπαίδευση, ό,τι φύλο και αν είναι, σε όποια χώρα κι αν ζει, ό,τι ηλικία κι αν έχει, όσο διαφορετικός κι αν είναι...
Μπόχτη Ελένη
Μπόχτη Ελένη
