Αόρατοι, φανταστικοί παιδικοί φίλοι
Πριν την ηλικία των 6 ετών
Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας συχνά έχουν αόρατους φίλους. Αυτό βέβαια, δεν πρέπει να ανησυχεί τους γονείς, καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων, αποτελεί μια φυσιολογική αναπτυξιακά συμπεριφορά.
Τα παιδιά που παίζουν μόνα τους (δεν έχουν παρέα), «πλάθουν» φανταστικούς φίλους, προσδίδοντας τους, ιδιότητες περίεργες και ασυνήθιστες. Έτσι λοιπόν, άλλοτε έχει ανθρώπινη φιγούρα και άλλοτε είναι κάποιο ζώο.
Ο φανταστικός φίλος «ευθύνεται» για τις ζημιές και τις αταξίες. Το παιδί ρίχνει τις ευθύνες στον φανταστικό φίλο και με αυτό τον τρόπο διαφεύγει και απενοχοποιείται.
Οι εικονικοί φίλοι εξυπηρετούν κάποιες παιδικές ανάγκες. Όπως την ανάγκη για ομαδικό παιχνίδι και παρέα. Επίσης την ανάγκη του ατόμου να νιώσει ασφαλές, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, κατά τη διάρκεια του νυχτερινού ύπνου. Το παιδί στην ουσία, καλλιεργεί την φαντασία του, τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Εξάλλου η φαντασία είναι απαραίτητο στοιχείο για πολλούς ενήλικες ανθρώπους και ειδικά για αυτούς που ασχολούνται με τις τέχνες.
Το παιδί θεωρεί υπαρκτές φιγούρες τους φανταστικούς φίλους. Έτσι λοιπόν, αμφισβητεί και θυμώνει προσπαθεί να τους πείσει για το αντίθετο.
Μετά την ηλικία των 6 ετών
Η ηλικία των 6 ετών αποτελεί την οριογραμμή ανάμεσα στο φυσιολογικό και το παθολογικό. Το παιδί πρέπει να διαχωρίζει με σαφήνεια το πραγματικό από το φανταστικό. Έτσι λοιπόν, ο γονέας πρέπει να απευθυνθεί άμεσα σε έναν ειδικό της ψυχικής υγείας.
Η ύπαρξη φανταστικών φίλων, σε αυτό το ηλικιακό στάδιο, αποτελούν αρνητικό σημάδι συναισθηματικής και αναπτυξιακής ωρίμανσης. Τα πράγματα μάλιστα, γίνονται χειρότερα, όταν οι αόρατοι φίλοι είναι επικριτικοί, αυστηροί και τρομακτικοί. Σε κάποιες εκ των περιπτώσεων, ο φανταστικός κόσμος, αποτελεί το καταφύγιο από ένα ανασφαλές και στρεσσογόνο κόσμο που απειλεί την παιδική ψυχή και ασφάλεια.
Τσαγκαράκης Βαλεντίνος Σπύρος
Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας συχνά έχουν αόρατους φίλους. Αυτό βέβαια, δεν πρέπει να ανησυχεί τους γονείς, καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων, αποτελεί μια φυσιολογική αναπτυξιακά συμπεριφορά.
Τα παιδιά που παίζουν μόνα τους (δεν έχουν παρέα), «πλάθουν» φανταστικούς φίλους, προσδίδοντας τους, ιδιότητες περίεργες και ασυνήθιστες. Έτσι λοιπόν, άλλοτε έχει ανθρώπινη φιγούρα και άλλοτε είναι κάποιο ζώο.
Ο φανταστικός φίλος «ευθύνεται» για τις ζημιές και τις αταξίες. Το παιδί ρίχνει τις ευθύνες στον φανταστικό φίλο και με αυτό τον τρόπο διαφεύγει και απενοχοποιείται.
Οι εικονικοί φίλοι εξυπηρετούν κάποιες παιδικές ανάγκες. Όπως την ανάγκη για ομαδικό παιχνίδι και παρέα. Επίσης την ανάγκη του ατόμου να νιώσει ασφαλές, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, κατά τη διάρκεια του νυχτερινού ύπνου. Το παιδί στην ουσία, καλλιεργεί την φαντασία του, τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Εξάλλου η φαντασία είναι απαραίτητο στοιχείο για πολλούς ενήλικες ανθρώπους και ειδικά για αυτούς που ασχολούνται με τις τέχνες.
Το παιδί θεωρεί υπαρκτές φιγούρες τους φανταστικούς φίλους. Έτσι λοιπόν, αμφισβητεί και θυμώνει προσπαθεί να τους πείσει για το αντίθετο.
Μετά την ηλικία των 6 ετών
Η ηλικία των 6 ετών αποτελεί την οριογραμμή ανάμεσα στο φυσιολογικό και το παθολογικό. Το παιδί πρέπει να διαχωρίζει με σαφήνεια το πραγματικό από το φανταστικό. Έτσι λοιπόν, ο γονέας πρέπει να απευθυνθεί άμεσα σε έναν ειδικό της ψυχικής υγείας.
Η ύπαρξη φανταστικών φίλων, σε αυτό το ηλικιακό στάδιο, αποτελούν αρνητικό σημάδι συναισθηματικής και αναπτυξιακής ωρίμανσης. Τα πράγματα μάλιστα, γίνονται χειρότερα, όταν οι αόρατοι φίλοι είναι επικριτικοί, αυστηροί και τρομακτικοί. Σε κάποιες εκ των περιπτώσεων, ο φανταστικός κόσμος, αποτελεί το καταφύγιο από ένα ανασφαλές και στρεσσογόνο κόσμο που απειλεί την παιδική ψυχή και ασφάλεια.
Τσαγκαράκης Βαλεντίνος Σπύρος
