Σύνδρομο Πήτερ Παν
Ο Πήτερ Παν είναι μάλλον, ο αγαπημένος ήρωας των παιδιών. Πρόκειται για ένα διαφορετικό αγόρι που αρνείται να μεγαλώσει. Ταξιδεύει σε φανταστικά μέρη παρέα με νεράιδες και συναντά πειρατές, γοργόνες και ινδιάνους.
Αυτή η παιδική ιστορία, φαίνεται ότι ενέπνευσε τον ψυχολόγο Dan Kiley να γράψει ένα βιβλίο που θα έμενε στην ιστορία. Ήταν το 1983, όταν δημοσιεύτηκε το σύγγραμμα του με τίτλο «το σύνδρομο του Πήτερ Παν». Σε αυτό, περιέγραφε το προφίλ ενός ενήλικα που αρνείται να αναλάβει αρμοδιότητες, ευθύνες και καθήκοντα. Είτε παραμένει καθηλωμένος, είτε παλινδρομεί σε προγενέστερα αναπτυξιακά που δεν συνάδουν με την ηλικία του.
Πρόκειται για έναν ανέμελο αγόρι, το οποίο συμπεριφέρεται, σκέφτεται και αντιδρά σαν να είναι μικρό παιδί. Τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς δύναται να αποδοθούν στην ποιότητα της σχέσης ανάμεσα στο άτομο και τους γονείς του. Σαν πιθανές εκδοχές και σαν εκλυτικούς παράγοντες, αναφέρεται η υπερπροστατευτική ή η αδιάφορη γονεϊκή φιγούρα.
Η υπερπροστατευτική μητέρα, απαλλάσσει το παιδί της, από ευθύνες και σκοτούρες, ενώ αναλαμβάνει η ίδια την επίλυση των προβλημάτων του. Κατά αυτόν τον τρόπο, το παιδί συνεχώς αναζητά τη μητρική αγκαλιά, αρνούμενος να επωμιστεί το βάρος των ευθυνών που του αναλογούν. Με απλά λόγια, παραμένει καθηλωμένος στην ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς. Παραμένει ένα μεγάλο παιδί... που ζει σε ένα φανταστικό κόσμο, σε μία ουτοπία, με σκέψεις και ιδέες που μοιάζουν με παραμύθι.
Πρόκειται λοιπόν, για μια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά, καθώς το άτομο που πάσχει από αυτό το σύνδρομο συνήθως δεν εργάζεται, δεν έχει ερωτική σύντροφο και πάνω από όλα δεν μπορεί να απαλλαχτεί από τη μητρική αγκαλιά και ασφάλεια. Μερίδιο ευθύνης έχουν βέβαια, οι γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά σε «θερμοκηπιακές» συνθήκες.
Τσαγκαράκης Βαλεντίνος Σπύρος
Αυτή η παιδική ιστορία, φαίνεται ότι ενέπνευσε τον ψυχολόγο Dan Kiley να γράψει ένα βιβλίο που θα έμενε στην ιστορία. Ήταν το 1983, όταν δημοσιεύτηκε το σύγγραμμα του με τίτλο «το σύνδρομο του Πήτερ Παν». Σε αυτό, περιέγραφε το προφίλ ενός ενήλικα που αρνείται να αναλάβει αρμοδιότητες, ευθύνες και καθήκοντα. Είτε παραμένει καθηλωμένος, είτε παλινδρομεί σε προγενέστερα αναπτυξιακά που δεν συνάδουν με την ηλικία του.
Πρόκειται για έναν ανέμελο αγόρι, το οποίο συμπεριφέρεται, σκέφτεται και αντιδρά σαν να είναι μικρό παιδί. Τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς δύναται να αποδοθούν στην ποιότητα της σχέσης ανάμεσα στο άτομο και τους γονείς του. Σαν πιθανές εκδοχές και σαν εκλυτικούς παράγοντες, αναφέρεται η υπερπροστατευτική ή η αδιάφορη γονεϊκή φιγούρα.
Η υπερπροστατευτική μητέρα, απαλλάσσει το παιδί της, από ευθύνες και σκοτούρες, ενώ αναλαμβάνει η ίδια την επίλυση των προβλημάτων του. Κατά αυτόν τον τρόπο, το παιδί συνεχώς αναζητά τη μητρική αγκαλιά, αρνούμενος να επωμιστεί το βάρος των ευθυνών που του αναλογούν. Με απλά λόγια, παραμένει καθηλωμένος στην ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς. Παραμένει ένα μεγάλο παιδί... που ζει σε ένα φανταστικό κόσμο, σε μία ουτοπία, με σκέψεις και ιδέες που μοιάζουν με παραμύθι.
Πρόκειται λοιπόν, για μια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά, καθώς το άτομο που πάσχει από αυτό το σύνδρομο συνήθως δεν εργάζεται, δεν έχει ερωτική σύντροφο και πάνω από όλα δεν μπορεί να απαλλαχτεί από τη μητρική αγκαλιά και ασφάλεια. Μερίδιο ευθύνης έχουν βέβαια, οι γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά σε «θερμοκηπιακές» συνθήκες.
Τσαγκαράκης Βαλεντίνος Σπύρος
|
|
|
