Βαγγέλης: το επτασφράγιστο μυστικό
Κατεσφραγισμένον Σφραγίσιν Επτά… Ο Βαγγέλης από το Ρέθυμνο, ο σπουδαστής της γαλακτομικής σχολής Ιωαννίνων, εξαφανίζεται υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Η εκπομπή «Φως στο τούνελ» αποκαλύπτει το πλαίσιο και το χρονικό της εξαφάνισης. Οι μάρτυρες αλλά και τα γεγονότα μαρτυρούν ότι ο σπουδαστής έπεσε θύμα άγριου εκφοβισμού. |
|
|
Μέχρι σήμερα είχαμε μάθει να μιλάμε για σχολικό εκφοβισμό και να αναφερόμαστε αποκλειστικά στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πλέον με καταγεγραμμένο αυτό το περιστατικό, ανοίγει ένα νέο πεδίο συζήτησης γύρω από τις συνθήκες που επικρατούν στην τριτοβάθμια και μεταλυκειακή εκπαίδευση στη χώρα μας.
Η ελληνική κοινωνία βλέποντας στο πρόσωπο του νεαρού κρητικού, ένα πρόσωπο γνώριμο, μια φυσιογνωμία της διπλανής πόρτας, ταυτίζεται και εξοργίζεται με το ιστορικό της εξαφάνισης. Η κοινωνία παρουσιάζει μια άνευ προηγουμένου ευαισθητοποίηση και ανέκφραστα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά. Η ελληνική οικογένεια συνειδητοποιεί ότι ο εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο που παίρνει τρομερές διαστάσεις και εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς και όρους πανδημίας.
Τι είναι όμως ο εκφοβισμός και το bulling;
Ο εκφοβισμός έχει 4 βασικούς πυλώνες που κρατούν ψηλά και σταθερά το οικοδόμημα του. Η απαρχή του κακού είναι φυσικά ο θύτης ή οι θύτες όταν λειτουργούν σε ένα οργανωμένο πλαίσιο σκληροπυρηνικής ομάδας. Είναι εκείνα τα άτομα που στο παρελθόν πολύ πιθανό να είχαν πέσει θύματα του εκφοβισμού και τώρα αποφασίζουν να αλλάξουν στρατόπεδο. Οι θύτες αντλούν ψυχική ηδονή από την πρόκληση σωματικής ή ψυχικής πίεσης στους άλλους ή στο πρόσωπο στόχο - αναφοράς.
Το πλαίσιο (π.χ. σχολείο, πανεπιστήμιο κ.λ.π.) στο οποίο εκδηλώνεται ο εκφοβισμός φέρει βαρυσήμαντη ευθύνη, καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων γνωρίζει την ύπαρξη του φαινομένου αλλά συμπεριφέρεται ως κατατονικός ασθενής. Ειδικά στην τριτοβάθμια και στη μεταλυκειακή εκπαίδευση το άλλοθι της ενηλικίωσης των φοιτητών αποτελεί μια ψυχική οφθαλμαπάτη απενεχοποίησης. Οι καθηγητές έχουν ηθική, αν όχι νομική ευθύνη, να αποκαλύψουν το συμβάν ανεξάρτητα από πιέσεις βουλευτών ή άλλων αιρετών στελεχών και όχι να λειτουργούν με μια δημοσιουπαλληλίστικη εμμονή.
Οι συμφοιτητές - συμμαθητές (τρίτος πυλώνας) συχνά σιωπούν καθώς ο ένας περιμένει τον άλλο, να αντιδράσει ή να μιλήσει πρώτος. Η στάση και η λογική «καλύτερα να μην πάρω θέση» υπό το φόβο ή την πιθανότητα της προσωπικής θυματοποίησης αποτελεί έναν ακόμα ανασταλτικό παράγοντα. Εν πάση περιπτώσει, συνήθως ο συμφοιτητής επιλέγει τη σιωπή ή ακόμα και την πλήρη συγκάλυψη.
Ο τέταρτος και πιο αδύναμος πυλώνας είναι εκείνος του θύματος, ο οποίος βλέποντας τους «ισχυρούς» να εκφοβίζουν (θύτες) ή να σιωπούν (εκπαιδευτικό πλαίσιο και συμφοιτητές), εσωτερικεύει το γεγονός της βίας και το νοηματοδοτεί ως προσωπική αδυναμία και φταίξιμο. Φυσικά το θύμα κρατάει μια ανατριχιαστική σιωπή αφού ντρέπεται για το γεγονός και θεωρεί συνυπαίτιο τον ίδιο του τον εαυτό!
Τι θα γινόταν όμως αν κάποιος από τους 2 πυλώνες (εξαιρούμε τους θύτες και τα θύματα) ξέφευγε από την ανώφελη ατομικότητα του και αποφάσιζε να μιλήσει;
Το μόρφωμα του bulling αποκτά μια ανησυχητική δυναμική και εξαπλώνεται σε όλους τους χώρους και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Εξάλλου το απρόσμενο κοινωνικό ενδιαφέρον αντανακλά μια προσωπική ανησυχία και μια υποβόσκουσα φοβία («μη τυχόν συμβεί και στο παιδί μου»). Η εκπαίδευση πρέπει να στελεχωθεί από ειδικούς της ψυχικής υγείας, αν φυσικά θέλουμε να κάνουμε πρόληψη αλλά και παρέμβαση στην κρίση.
Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή SOS
1056
Η γραμμή (το χαμόγελο του παιδιού) λειτουργεί πανελλαδικά σε 24ωρη βάση, 7ημέρες την εβδομάδα. Οι συνομιλίες είναι απόρρητες και δεν καταγράφονται. Μπορούν να καλέσουν παιδιά, γονείς, ενήλικες, εκπαιδευτικοί ή φορείς. Η ανώνυμη καταγγελία είναι ικανή να κινητοποιήσει μια έμπειρη και ειδικευμένη επιστημονική ομάδα ώστε να παρέμβει και να δώσει ένα οριστικό τέλος στο πρόβλημα.
Ας γίνει η ευθύνη, υπευθυνότητα….
Επιμέλεια: Apodoxi.gr
Η ελληνική κοινωνία βλέποντας στο πρόσωπο του νεαρού κρητικού, ένα πρόσωπο γνώριμο, μια φυσιογνωμία της διπλανής πόρτας, ταυτίζεται και εξοργίζεται με το ιστορικό της εξαφάνισης. Η κοινωνία παρουσιάζει μια άνευ προηγουμένου ευαισθητοποίηση και ανέκφραστα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά. Η ελληνική οικογένεια συνειδητοποιεί ότι ο εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο που παίρνει τρομερές διαστάσεις και εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς και όρους πανδημίας.
Τι είναι όμως ο εκφοβισμός και το bulling;
Ο εκφοβισμός έχει 4 βασικούς πυλώνες που κρατούν ψηλά και σταθερά το οικοδόμημα του. Η απαρχή του κακού είναι φυσικά ο θύτης ή οι θύτες όταν λειτουργούν σε ένα οργανωμένο πλαίσιο σκληροπυρηνικής ομάδας. Είναι εκείνα τα άτομα που στο παρελθόν πολύ πιθανό να είχαν πέσει θύματα του εκφοβισμού και τώρα αποφασίζουν να αλλάξουν στρατόπεδο. Οι θύτες αντλούν ψυχική ηδονή από την πρόκληση σωματικής ή ψυχικής πίεσης στους άλλους ή στο πρόσωπο στόχο - αναφοράς.
Το πλαίσιο (π.χ. σχολείο, πανεπιστήμιο κ.λ.π.) στο οποίο εκδηλώνεται ο εκφοβισμός φέρει βαρυσήμαντη ευθύνη, καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων γνωρίζει την ύπαρξη του φαινομένου αλλά συμπεριφέρεται ως κατατονικός ασθενής. Ειδικά στην τριτοβάθμια και στη μεταλυκειακή εκπαίδευση το άλλοθι της ενηλικίωσης των φοιτητών αποτελεί μια ψυχική οφθαλμαπάτη απενεχοποίησης. Οι καθηγητές έχουν ηθική, αν όχι νομική ευθύνη, να αποκαλύψουν το συμβάν ανεξάρτητα από πιέσεις βουλευτών ή άλλων αιρετών στελεχών και όχι να λειτουργούν με μια δημοσιουπαλληλίστικη εμμονή.
Οι συμφοιτητές - συμμαθητές (τρίτος πυλώνας) συχνά σιωπούν καθώς ο ένας περιμένει τον άλλο, να αντιδράσει ή να μιλήσει πρώτος. Η στάση και η λογική «καλύτερα να μην πάρω θέση» υπό το φόβο ή την πιθανότητα της προσωπικής θυματοποίησης αποτελεί έναν ακόμα ανασταλτικό παράγοντα. Εν πάση περιπτώσει, συνήθως ο συμφοιτητής επιλέγει τη σιωπή ή ακόμα και την πλήρη συγκάλυψη.
Ο τέταρτος και πιο αδύναμος πυλώνας είναι εκείνος του θύματος, ο οποίος βλέποντας τους «ισχυρούς» να εκφοβίζουν (θύτες) ή να σιωπούν (εκπαιδευτικό πλαίσιο και συμφοιτητές), εσωτερικεύει το γεγονός της βίας και το νοηματοδοτεί ως προσωπική αδυναμία και φταίξιμο. Φυσικά το θύμα κρατάει μια ανατριχιαστική σιωπή αφού ντρέπεται για το γεγονός και θεωρεί συνυπαίτιο τον ίδιο του τον εαυτό!
Τι θα γινόταν όμως αν κάποιος από τους 2 πυλώνες (εξαιρούμε τους θύτες και τα θύματα) ξέφευγε από την ανώφελη ατομικότητα του και αποφάσιζε να μιλήσει;
Το μόρφωμα του bulling αποκτά μια ανησυχητική δυναμική και εξαπλώνεται σε όλους τους χώρους και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Εξάλλου το απρόσμενο κοινωνικό ενδιαφέρον αντανακλά μια προσωπική ανησυχία και μια υποβόσκουσα φοβία («μη τυχόν συμβεί και στο παιδί μου»). Η εκπαίδευση πρέπει να στελεχωθεί από ειδικούς της ψυχικής υγείας, αν φυσικά θέλουμε να κάνουμε πρόληψη αλλά και παρέμβαση στην κρίση.
Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή SOS
1056
Η γραμμή (το χαμόγελο του παιδιού) λειτουργεί πανελλαδικά σε 24ωρη βάση, 7ημέρες την εβδομάδα. Οι συνομιλίες είναι απόρρητες και δεν καταγράφονται. Μπορούν να καλέσουν παιδιά, γονείς, ενήλικες, εκπαιδευτικοί ή φορείς. Η ανώνυμη καταγγελία είναι ικανή να κινητοποιήσει μια έμπειρη και ειδικευμένη επιστημονική ομάδα ώστε να παρέμβει και να δώσει ένα οριστικό τέλος στο πρόβλημα.
Ας γίνει η ευθύνη, υπευθυνότητα….
Επιμέλεια: Apodoxi.gr
|