Σ χ ο λ ι κ ό ς ε κ φ ο β ι σ μ ό ς
Δεν πρόκειται για μια απλή διαφωνία μεταξύ δύο μαθητών . . . Δεν πρόκειται για ένα αθώο πείραγμα ή αστείο . . .
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια επαναλαμβανόμενη, δυσάρεστη πράξη προς εκείνα τα παιδιά που για κάποιο λόγο θεωρούνται "ευάλωτα".
Μορφές: ξυλοδαρμός, εκβιασμός, απειλή, κοροϊδία, κλοπή, παρενόχληση κ.α.
Θύτες: Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια εμπλέκονται στη διαδικασία της θυματοποίησης. Τα κορίτσια χρησιμοποιούν λεκτικούς τρόπους εκφοβισμού (π.χ. διάδοση ψευδούς φήμης) ενώ τα αγόρια χρησιμοποιούν τη βία και το ξύλο. Και οι δύο περιπτώσεις οδηγούν τα θύματα στην περιθωριοποίηση και στην συναισθηματική ανασφάλεια.
Τα θύματα είναι συνήθως αδύναμα και ανίσχυρα και αποτελούν τον εύκολο στόχο για να μπορέσουν οι θύτες να αναδείξουν τη δύναμη τους. Κίνητρο των εκφοβιστών είναι η πρόκληση σωματικού ή ψυχικού πόνου.
Οι παρατηρητές (συμμαθητές) φέρουν μερίδιο ευθύνης για τον σχολικό εκφοβισμό. Πρώτον, σιωπούν και δεν αναφέρουν το γεγονός στην δασκάλα - καθηγήτρια. Δευτερευόντως, με τη στάση τους (π.χ. γελώντας) επιβραβεύουν τον θύτη και την πράξη του.
Σιωπή: χαρακτηριστικό των παιδιών που έχουν βιώσει τον σχολικό εκφοβισμό είναι η σιωπή. Διστάζουν να εκφράσουν το συμβάν τόσο εντός της σχολικής κοινότητας όσο και στην οικογένεια τους. Αιτία αυτής της στάσης, είναι ο φόβος, η ενοχή και η αυτό-ενοχοποίηση.
Αλλαγή συμπεριφοράς: Το παιδί που έχει πέσει θύμα εκφοβισμού, παρουσιάζει απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά του. Για παράδειγμα, δεν θέλει να πάει σχολείο και παράλληλα η επίδοση του παρουσιάζει καθοδική πορεία. Ακόμα, εκφράζει συμπτώματα έντονης εσωστρέφειας και αρνητικής διάθεσης.
Οι διδάσκοντες δεν πρέπει να ζητάνε από το παιδί θύμα να εξηγήσει τι έγινε ενώπιον της τάξης. Αυτό πρέπει να γίνεται σε κατ' ιδίαν συνάντηση. Ακόμα, η πρακτική του "συμβιβασμού" (να δώσουν τα χέρια) ανάμεσα στον θύτη και το θύμα δεν έχει αποτέλεσμα, καθώς από τη μία εδραιώνονται η υπεροχή του εκφοβιστή και από την άλλη αναβιώνεται η δυσάρεστη πράξη από το θύμα.
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια επαναλαμβανόμενη, δυσάρεστη πράξη προς εκείνα τα παιδιά που για κάποιο λόγο θεωρούνται "ευάλωτα".
Μορφές: ξυλοδαρμός, εκβιασμός, απειλή, κοροϊδία, κλοπή, παρενόχληση κ.α.
Θύτες: Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια εμπλέκονται στη διαδικασία της θυματοποίησης. Τα κορίτσια χρησιμοποιούν λεκτικούς τρόπους εκφοβισμού (π.χ. διάδοση ψευδούς φήμης) ενώ τα αγόρια χρησιμοποιούν τη βία και το ξύλο. Και οι δύο περιπτώσεις οδηγούν τα θύματα στην περιθωριοποίηση και στην συναισθηματική ανασφάλεια.
Τα θύματα είναι συνήθως αδύναμα και ανίσχυρα και αποτελούν τον εύκολο στόχο για να μπορέσουν οι θύτες να αναδείξουν τη δύναμη τους. Κίνητρο των εκφοβιστών είναι η πρόκληση σωματικού ή ψυχικού πόνου.
Οι παρατηρητές (συμμαθητές) φέρουν μερίδιο ευθύνης για τον σχολικό εκφοβισμό. Πρώτον, σιωπούν και δεν αναφέρουν το γεγονός στην δασκάλα - καθηγήτρια. Δευτερευόντως, με τη στάση τους (π.χ. γελώντας) επιβραβεύουν τον θύτη και την πράξη του.
Σιωπή: χαρακτηριστικό των παιδιών που έχουν βιώσει τον σχολικό εκφοβισμό είναι η σιωπή. Διστάζουν να εκφράσουν το συμβάν τόσο εντός της σχολικής κοινότητας όσο και στην οικογένεια τους. Αιτία αυτής της στάσης, είναι ο φόβος, η ενοχή και η αυτό-ενοχοποίηση.
Αλλαγή συμπεριφοράς: Το παιδί που έχει πέσει θύμα εκφοβισμού, παρουσιάζει απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά του. Για παράδειγμα, δεν θέλει να πάει σχολείο και παράλληλα η επίδοση του παρουσιάζει καθοδική πορεία. Ακόμα, εκφράζει συμπτώματα έντονης εσωστρέφειας και αρνητικής διάθεσης.
Οι διδάσκοντες δεν πρέπει να ζητάνε από το παιδί θύμα να εξηγήσει τι έγινε ενώπιον της τάξης. Αυτό πρέπει να γίνεται σε κατ' ιδίαν συνάντηση. Ακόμα, η πρακτική του "συμβιβασμού" (να δώσουν τα χέρια) ανάμεσα στον θύτη και το θύμα δεν έχει αποτέλεσμα, καθώς από τη μία εδραιώνονται η υπεροχή του εκφοβιστή και από την άλλη αναβιώνεται η δυσάρεστη πράξη από το θύμα.
Τηλεφωνική Γραμμή SOS
1056
1056
|
|
|
