Κατοικία: Εγκλεισμός ή Καταφύγιο;
|
Η παρούσα εργασία προσπαθεί να σκιαγραφήσει το «προφίλ» της κατοικίας. Από τη μία, ο εγκλεισμός με χαρακτηριστικά ασύλου και αποκοινωνικοποίησης και από την άλλη, το καταφύγιο με γνωρίσματα ηρεμίας και χαλάρωσης.
Μία κατοικία-καταφύγιο οφείλει να «σκεπάζει» τα μέλη της, με πνεύμα ασφάλειας και ηρεμίας. Σε αυτήν διαμένουν τα μέλη που συγκροτούν την οικογένεια και σπανίως εξω-οικογενειακά μέλη. Την κατοικία επισκέπτονται συγκεκριμένα άτομα που λαμβάνουν τον χαρακτηρισμό «φιλοξενούμενοι». Αυτοί παραμένουν προσωρινά εντός των τοιχών και κατόπιν πρόσκλησης. Η περίπτωση της επίσκεψης άνευ πρόσκλησης δύναται να αναστατώσει τους ρυθμούς και τον προγραμματισμό της κατοικίας. Αυτή η τακτική εγκαθιστά ελαστικά όρια και όρους συλλογικότητας, καθώς η κατοικία αποκτά «δημόσιο χαρακτήρα». Τα όρια και οι κανόνες πρέπει να διαμορφώνονται αποκλειστικά από τα μέλη της κατοικίας με συλλογικές διαδικασίες, λαμβάνοντας υπόψη τη γνώμη των μικρότερων σε ηλικία μελών. Είναι επικίνδυνο και μη επιθυμητό οι «άλλοι» να διαμορφώνουν τους όρους διαβίωσης των μελών της κατοικίας.
Η διακόσμηση της κατοικίας πρέπει να διαμορφώνεται από τα μέλη της οικογένειας, για να νιώθουν ότι ανήκουν σε αυτήν (η έννοια της κοινότητας) και ότι είναι οικεία (κατ-οικεία). Σε κάθε περίπτωση, η κατοικία πρέπει να διαφοροποιηθεί από το δημόσιο χώρο (πλατεία, κεντρικός δρόμος κ.α.) στον οποίο κυριαρχεί το σύνολο, η μάζα και όχι το άτομο. Σε δημόσιους χώρους οι κάμερες καταγράφουν ανθρώπινες συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να περιορίζουν την ελεύθερη έκφραση. Το σπίτι οφείλει να ενέχει δραστηριότητες που προάγουν την πνευματική ηρεμία (μουσική, συζητήσεις, παιχνίδια κ.α.) και την ελεύθερη έκφραση.
Η κατοικία με χαρακτηριστικά ασύλου τείνει να εγκλωβίζει κάποιο (ή κάποια) από τα μέλη της, με αποτέλεσμα αυτό να αποκοινωνικοποιείται. Χαρακτηριστικό φαινόμενο είναι η γυναικά να κακοποιείται από το σύντροφο της και το παιδί να κακοποιείται σεξουαλικώς από τον πατέρα. Το σπίτι αυτής της μορφής έχει ορθώσει υψηλά τοίχοι που καθιστούν την όποια επικοινωνία με τον έξω κόσμο, αδύνατη. Η γυναικά ή το παιδί λαμβάνουν ρόλο θύματος. Οι κανόνες δεν διαμορφώνονται συλλογικά, η ατομικότητα δεν εκφράζεται. Ακόμα οι δραστηριότητες πνευματικής ευεξίας απουσιάζουν. Η κατοικία από χώρο πνευματικής ηρεμίας (κατοικία-καταφύγιο) έχει μετατραπεί σε χώρο εγκλεισμού και ψυχικής καταπίεσης.
Η κατοικία είναι κάτι παραπάνω από ένα σπίτι (μικρό-μεγάλο, όμορφο-άσχημο). Η κατοικία είναι προέκταση της ανθρώπινης προσωπικότητας και έκφρασης. Σε κάθε περίπτωση, η κατοικία έχει όρους, κανόνες, περιορισμούς και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που οι φιλοξενούμενοι αλλά και τα ίδια τα μέλη αυτής, οφείλουν να σεβαστούν και να υπακούσουν. Ας δώσουμε λοιπόν, βαρύτητα όχι μόνο στην αγορά του σπιτιού αλλά και στην «οικοδόμηση» μιας κατοικίας με κανόνες και όρια που θα σέβονται τα μέλη της.
Συντακτική Ομάδα του Site
Μία κατοικία-καταφύγιο οφείλει να «σκεπάζει» τα μέλη της, με πνεύμα ασφάλειας και ηρεμίας. Σε αυτήν διαμένουν τα μέλη που συγκροτούν την οικογένεια και σπανίως εξω-οικογενειακά μέλη. Την κατοικία επισκέπτονται συγκεκριμένα άτομα που λαμβάνουν τον χαρακτηρισμό «φιλοξενούμενοι». Αυτοί παραμένουν προσωρινά εντός των τοιχών και κατόπιν πρόσκλησης. Η περίπτωση της επίσκεψης άνευ πρόσκλησης δύναται να αναστατώσει τους ρυθμούς και τον προγραμματισμό της κατοικίας. Αυτή η τακτική εγκαθιστά ελαστικά όρια και όρους συλλογικότητας, καθώς η κατοικία αποκτά «δημόσιο χαρακτήρα». Τα όρια και οι κανόνες πρέπει να διαμορφώνονται αποκλειστικά από τα μέλη της κατοικίας με συλλογικές διαδικασίες, λαμβάνοντας υπόψη τη γνώμη των μικρότερων σε ηλικία μελών. Είναι επικίνδυνο και μη επιθυμητό οι «άλλοι» να διαμορφώνουν τους όρους διαβίωσης των μελών της κατοικίας.
Η διακόσμηση της κατοικίας πρέπει να διαμορφώνεται από τα μέλη της οικογένειας, για να νιώθουν ότι ανήκουν σε αυτήν (η έννοια της κοινότητας) και ότι είναι οικεία (κατ-οικεία). Σε κάθε περίπτωση, η κατοικία πρέπει να διαφοροποιηθεί από το δημόσιο χώρο (πλατεία, κεντρικός δρόμος κ.α.) στον οποίο κυριαρχεί το σύνολο, η μάζα και όχι το άτομο. Σε δημόσιους χώρους οι κάμερες καταγράφουν ανθρώπινες συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να περιορίζουν την ελεύθερη έκφραση. Το σπίτι οφείλει να ενέχει δραστηριότητες που προάγουν την πνευματική ηρεμία (μουσική, συζητήσεις, παιχνίδια κ.α.) και την ελεύθερη έκφραση.
Η κατοικία με χαρακτηριστικά ασύλου τείνει να εγκλωβίζει κάποιο (ή κάποια) από τα μέλη της, με αποτέλεσμα αυτό να αποκοινωνικοποιείται. Χαρακτηριστικό φαινόμενο είναι η γυναικά να κακοποιείται από το σύντροφο της και το παιδί να κακοποιείται σεξουαλικώς από τον πατέρα. Το σπίτι αυτής της μορφής έχει ορθώσει υψηλά τοίχοι που καθιστούν την όποια επικοινωνία με τον έξω κόσμο, αδύνατη. Η γυναικά ή το παιδί λαμβάνουν ρόλο θύματος. Οι κανόνες δεν διαμορφώνονται συλλογικά, η ατομικότητα δεν εκφράζεται. Ακόμα οι δραστηριότητες πνευματικής ευεξίας απουσιάζουν. Η κατοικία από χώρο πνευματικής ηρεμίας (κατοικία-καταφύγιο) έχει μετατραπεί σε χώρο εγκλεισμού και ψυχικής καταπίεσης.
Η κατοικία είναι κάτι παραπάνω από ένα σπίτι (μικρό-μεγάλο, όμορφο-άσχημο). Η κατοικία είναι προέκταση της ανθρώπινης προσωπικότητας και έκφρασης. Σε κάθε περίπτωση, η κατοικία έχει όρους, κανόνες, περιορισμούς και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που οι φιλοξενούμενοι αλλά και τα ίδια τα μέλη αυτής, οφείλουν να σεβαστούν και να υπακούσουν. Ας δώσουμε λοιπόν, βαρύτητα όχι μόνο στην αγορά του σπιτιού αλλά και στην «οικοδόμηση» μιας κατοικίας με κανόνες και όρια που θα σέβονται τα μέλη της.
Συντακτική Ομάδα του Site